Een nieuw begin

Maakt meditatie je gevoeliger voor de toekomst?

De huiskamer hier hangt nog vol goede wensen voor dit jaar. Vrede, harmonie, wijsheid, geluk, gezondheid. Dat is wat we graag willen beleven. Niet al die vervelende of beangstigende toestanden om ons heen. Die vechtpartijen om niets, ruzies om erfenissen, kinderen die onverwacht ziek worden, gewonden bij een ongeluk. Onze wensen zijn anders, heel utopisch: een wereld waarin rust en vrede heerst. En dat gunnen we iedereen, vooral onze naasten, familie en vrienden.

Maar gaat dit ook gebeuren? We zijn nu met het nieuwe jaar begonnen, en als we eerlijk zijn ziet het er niet vrolijk uit. De analyses van de laatste weken in de media hebben overal de zwakke plekken laten zien. Natuurlijk ook oplossingen van goede verkopers, technische tovenaars of politici die ons een hart onder de riem willen steken, maar van binnen blijft het wantrouwige stemmetje klinken of het allemaal wel goed gaat komen.

 

Pas geboren

Begin vorig jaar had ik zo’n ervaring van wat-gaat-er-met-onze-aarde-gebeuren. Een kleinkind was geboren en we waren uitgenodigd de baby te zien. De dag na de geboorte lag het kleine wondertje in mijn handen en er was een stroom van liefde tussen ons. Niet uit te leggen wat er dan gebeurt. Om me heen de familie die pratend en proostend het feestje vierde en in mij een gesprek met de pas geborene. Welkom in ons midden, hartelijk welkom, veel geluk, wijsheid. Een goede gezondheid, altijd. Word creatief, geniet van het leven. Het was een heerlijk moment, waarbij zonder het te willen mijn adem en die van dit kleine meisje op elkaar afgestemd raakten, heel vredig. Mijn fantasie toverde een paradijselijke wereld.

En toen opeens, twijfel. Mijn denken nam het over. Zou het wel zo’n mooie, vredige wereld worden?  Wat had ik de laatste maanden al niet gehoord, hoeveel analyses had ik niet gelezen die alleen maar sombere wolken over onze wereld voorspelden? Zou het wel goed komen met de aarde? Ik schrok van deze gedachten, want nu zou dat kleine, pasgeboren meisje dat ik in mijn handen had dat allemaal mee gaan maken. In welke wereld heette ik haar welkom?  Kon ik haar niet iets beters beloven? Er schoot me iets te binnen. In een impuls beloofde ik haar dat ik een boekje zou schrijven over de wereld waarin zij over 25 jaar zou wonen.

Een paar dagen later ben ik zelfs begonnen verhalen te schrijven. Zij was mijn muze, mijn bron van inspiratie. Voor mij zag ik dat lieve gezichtje dat slapend nog de oogjes dicht had en ik zou haar de ogen openen. Ik zou een eerlijk verhaal vertellen en ik kon er op vertrouwen dat zij er op haar unieke manier mee om zou kunnen gaan.

Maar al na een paar weken wist ik dat ik deze belofte niet kon waar maken. Gewoon omdat ik, samen met al diegenen  die ik als bron zou kunnen gebruiken, geen enkel zich had op hoe onze toekomst er over 25 jaar uit zou zien. In de jaren ’80 van de vorige eeuw schreef ik nog science fiction verhalen, maar de realiteit bleek me steeds meer in te halen. Begin deze eeuw leefden we al in wat ik gefantaseerd had. En op dit moment? De toekomst is een van dichte mist, duistere wolken, robotten, lichtflitsen. Niets is zeker. En dat treft niet alleen mij, ook om me heen, in boeken of op de sociale media: iedereen heeft zijn eigen verhaal over wat er gaat gebeuren, maar we hebben geen gezamenlijk gedeeld verhaal over onze toekomst. Onze wegen kunnen zich op alle mogelijke manieren splitsen, en elke splitsing geeft een ander perspectief. 

En dat is niet omdat we minder gevoelig zijn geworden voor wat er met ons gaat gebeuren. Het is gewoon omdat we in een razendsnel tempo de ene verandering na de andere te verwerken krijgen en het duidelijk wordt dat deze race zich alleen maar versnelt. Waarheen? Wie het weet mag het zeggen. Voorlopig houd ik het er op dat er over de toekomst nauwelijks  een zinnig woord te zeggen is.

 

Leven met het onvoorspelbare

Hoe daar mee om te gaan? Kunnen we iets leren van de vele gevoelige kinderen die worden geboren? Ze hebben  mooie namen als ‘nieuwetijdskinderen’  of ‘indigo kinderen’. Een aantal jaren geleden heb ik nog bijeenkomsten meegemaakt van ouders die vertelden dat er bij hen zo’n hypergevoelig kind was geboren. Wat vertellen zij? En wat kunnen wij er van leren?

Ouders vertellen dat ze het niet gemakkelijk hebben met hun kind, maar dat zij er toch heel blij mee zijn. Want hun kind is wijs, weet wat het wil, doet soms verrassende uitspraken over het leven en pikt heel gemakkelijk gevoelens op van anderen. Een van de ouders, die probeerde te begrijpen hoe haar zoontje zich voelde, zei op een gegeven moment: ‘Het is alsof voor hem de grens tussen wat wij als zintuiglijke wereld waarnemen en de onzichtbare wereld van gevoelens, stemmingen en energieën heel vloeibaar is. Hij ziet meteen als het uiterlijk gedrag van iemand niet strookt met diens binnenkant en daar maakt hij dan onmiddellijk een opmerking over. Ik weet niet of hij telepathisch is en in de toekomst kan kijken, maar hij is in ieder geval heel empathisch, hij weet precies wat er zich om hem heen afspeelt en vertelt dat ook. Dat is soms echt lachen.’

Wat bij bijna al deze kinderen ook speelt is dat zij veel moeite hebben met vaste structuren en mentale kaders. Ze moeten ook niets hebben van autoriteiten of dwang  en vertonen daarom vaak een eigenzinnig en ‘rebels’ gedrag. Zelf weten ze wel wat ze willen, dat hoeven ze niet van hun ouders te horen, en ze komen vaak met originele oplossingen.

Een van de ouders: ‘Onze dochter die al wat ouder is, zegt dat ze helemaal niet hoeft te weten wat er gaat komen. Ze leeft helemaal haar eigen leven, heel spontaan en kan daardoor goed omgaan met de onvoorspelbaarheid van het leven. Daardoor heb ik alle vertrouwen in haar, want hierdoor past ze goed in onze tijd waarin we feitelijk ook niets meer zeker weten over de toekomst. Als we wat angstig doen over wat er gaat gebeuren lacht ze en zegt: dat zien we dan wel. We leven nu.’

 

Gronding en meditatie

Dat betekent niet dat deze kinderen het gemakkelijk hebben. Ze kunnen niet tegen liegen of onechtheid, en dat maakt hen vaak eenzaam. Onrecht kunnen ze helemaal niet verdragen, maar daarbij voelen ze zich vaak machteloos, worden treurig, ziek en vragen ze zich af wat hun aanwezigheid hier op aarde nog voor zin heeft. Dan gaan ze dromen en zweven ze weg.

Onlangs had ik nog een goed gesprek met een oude vriend van me. In de jaren ’90 had hij ook een periode dat hij op deze manier leefde. Hij zag wat wij mensen elkaar en moeder aarde aandeden, raakte erg gestresst en had sombere gedachten over de komende, 21^e eeuw. Hij wist dat hij hooggevoelig was, maar was nu bang dat niet meer aan te kunnen. Samen met zijn partner  ging hij naar Carolina Bont, een vrouw die expert was op het gebied van hooggevoeligheid. Bij de eerste auralezing was het al duidelijk: zijn hogere chakra’s stonden wijd open, waardoor hij gemakkelijk enthousiast werd, hoge idealen koesterde, veel inspiratie en inzichten kreeg, maar ook voortdurend opbotste tegen de harde, weerbarstige werkelijkheid van alledag.  

Carolina gaf hem de raad een van haar cursussen te volgen en dan vooral te beginnen met een goede  cursus over ‘gronding’. Dan zou hij beter met mijn benen op de grond komen staan, beter ‘in het hier en nu’ kunnen leven  en ook beter in balans blijven als het over toekomstige angstdromen ging. Hij zou er dan immers minder door beïnvloed worden en vooral zou hem dat leren beter aan te voelen waar hij wel of niet verantwoordelijk voor was.  Gronding zou hem leren die dingen los te laten die feitelijk buiten zijn bereik lagen zodat zijn stress zou verminderen terwijl hij toch open in de wereld kon staan.  

Hij volgde de cursus en, zoals hij me zei, dat heeft hem weer in evenwicht gebracht. Zoals hij zelf onlangs nog tegen me zei: ‘Ik werd me  weer bewust van hoe mijn lichaam voelde, kon er weer helemaal in ‘wonen’ en mijn energie ‘gronden’. Verrassend was ook dat ik van te voren in een waan had geleefd. Ik had gemeend had echt voeling te hebben met de aarde, omdat de problemen ervan mij zo raakten. Maar door te ‘gronden’ ontdekte ik dat dit toch een behoorlijk mentaal gebeuren was geweest. Het werd me duidelijk dat ik pas door ‘gronding’ echt verbinding kreeg met de aarde. Weer opnieuw zoals ik dat vroeger als kind had gevoeld.’

Deze gronding maakte hem ook heel praktisch. Natuurlijk bleef hij bezig met de toekomst van de aarde en donkere wolken van de aarde in de 21^e eeuw doemden nog steeds in hem op. Maar nu ging hij de politiek in en richtte de partij van ‘de Groenen’ op in het stadsdeel van Amsterdam waar hij woonde. Dat werd zijn concrete bijdrage, heel praktisch op dat moment.

En op dit moment? Omdat zijn gevoeligheid blijft, is hij een cursus mindfulness gaan doen en mediteert hij dagelijks. Dat houdt hem in balans: ‘De toekomst begint voor mij nu. Door meditatie blijf ik gegrond in het hier en nu en verruimt mijn blik zich voortdurend. Op mijn plekje doe ik wat voorhanden is voor een betere toekomst voor de aarde, onze kinderen en kleinkinderen. Wat kan een mens meer doen? ‘  

 

Reacties zijn welkom via ojas@vgamsterdam.nl